شوک سرنوشت (2)

سلام

این پست در ادامه پست قبلی است.

در مورد مادر بارداری که تو سه ماه گذشته، بر خلاف تمایل اولیه اش، حس مادری رو با تمام مسئولیتها و آرزوها در خودش پرورش داده، تصور کنید که از طریق پزشکان مطلع میشه 50 درصد احتمال وجود داره که فرزندش دارای یک بیماری نادر باشه که مجازه سقط بشه و در بارداریهای بعدی هم این احتمال تکرار میشه! ضمن اینکه ضریب خطا هم در این آزمایش وجود داره، یعنی ممکنه جنین سالم، دارای نقص تشخیص داده بشه و یا بالعکس!

همسر این خانم ضمن هشدار در مورد خطرناک بودن نگه داشتن جنین، تصمیم نهایی رو بر عهده خود خانم میگذاره و خانم هم به طور منطقی تصمیم میگیره خودش و همسرش و یک کودک بینوا و جامعه اش رو گرفتتر یک زندگی مشکل دار نکنه!

خب احتمالا اکثر افراد هم این تصمیم رو تایید میکنند.

اما...

آن احساس خاص به این جوانه ای که در بطن خود نگهداری کرده بود، چه میشود؟ او با این جنین انس گرفته بود، حرفها زده بود، گویی سالها برایش مادری کرده است. 6 ماه دیگر با آغوش خالی چه کند؟ یک سال دیگر تاتی تاتی کدام کودک را تماشا کند؟ تا کی منتظر شنیدن صدای مامان با صدایی کودکانه باشد؟

از کجا معلوم مرتبه بعد هم مثل همین دفعه نشود؟ اگر دوباره به جنینی دل بست و نشد که مادرش بماند چه می شود؟ نکنه این بار اشتباه کرده و بچه سالم را سقط کرده است؟ نکنه بچه بعدی که از نظر پزشکان سالم تشخیص داده می شود، بیمار از آب در بیاید؟ با چه جراتی دوباره این مراحل را طی کند؟

اینها افکاری است که در آخرین لحظات قبل از سقط در سر زن می چرخد، بعلاوه حس تنهایی عجیبی که هیچ وقت تجربه نکرده!

همسرش که وجود آن بچه را لمس نکرده!

مادرش که بچه هایی سالم دارد و اصلا درد او را نمیفهمد!

دوستش هم مثل 6 ماه پیش خودش، میگوید: تو بچه رو میخوای چیکار تو این موقعیت که راه رشدت باز شده!

دکترها هم که حرفهای کتاب را تحویلش میدهند...

و همه برای دلداری می گویند: قوی باش، تو زن تحصیلکرده و منطقی ای هستی، دنیا که به آخر نرسیده، تو بازم میتونی بچه سالم داشته باشی!!

بازم؟؟!!

و او تنهاتر میشه و فقط یکی مثل خودش میتونه اشکهاش رو بفهمه. روزهای اول همه براش دلسوزی میکنن، اما کم کم فراموش میشه و حتی شاید ناراحتی و عصبی بودنش لوس و بی معنی به نظر بیاد و اون ماسک یک زن معقول به چهره اش میزنه که انگار همه چیز مثل قبل از تصمیم بچه دار شدنشه!

اما حقیقت اینه که داره با خودش میجنگه! جنگجویی ترسیده، پر از آرزوی مرگ که خلوتی خیس داره. برای آرامش پناه به مذهب میاره ولی به آرامش حقیقی نمیرسه!

پر از ترس و پر از ناامیدیه! پر از خواستن و پر از مهری که داره به هدر میره!

معنی غبطه، حسرت و حتی گاهی حسادت را بیش از همیشه می فهمد، وقتی مادری را با فرزند سالمش می بیند و سوالی که برای هزارمین بار از کائنات میپرسد، چرا من؟ و خدا شاکی می شود و درستکاریهایش را مقابل خدا میگذارد که طبیعی ترین حق را با این مشقت و با این تصمیم سخت برای او مقدر کرده است، در حالی که گناهکارترین و نالایق ترین و بی مسئولیت ترین پدر و مادرها فرزندانی سالم، زیبا و باهوش دارند!! کم کم پر از احساس بدبینی ای می شود که سعی دارد خود را از آن نجات دهد. احساس عذاب وجدان و شرم از این حساب و کتابها هم بر احساساتش اضافه شده! سعی میکند کفر نگوید و نعمتهایی که خدا به او ارزانی کرده را می شمارد، اما باز حسابش جور در نمی آید. خیلی ها نعمتهای بیشتری از او دارند و امتحانی هم پس نمی دهند. البته خوب میداند بعضی ها هم سهم بسیار کمتری از نعمتها دارند و امتحانهای به مراتب سخت تری از او پس می دهند! همیشه این سوالهای فلسفی را در ذهن داشته و با کتابهای دینی مدرسه قانع نشده ولی حالا بیش از همیشه سوالات و تناقض ها در ذهنش طوفان به پا کرده! کم کم دارد اعتقاداتش هم می لرزد، مثل تک تک سلولهای بدنش که با بازی سرنوشت لرزید!

باز هم شک میکند، سهم بازی سرنوشت چقدر بود؟ سهم تصمیمی که خودش گرفت و منطقی می نمود، چقدر بود؟

گاهی موقعیتهایی در زندگی به وجود می آید که اساس زندگی، باورها و احساساتمون میلرزه و زندگی برامون بی معنی میشه یا معنای متفاوتی پیدا میکنه! در این داستان، شاید عمق فاجعه زیاد بود ولی حداقل این خانم با یک مشکل اولیه بیرونی روبه رو بود و همسر و اطرافیان و قوانین و سنتها و سایر مشکلات زندگی قوز بالای قوزش نبود! مثل دیگران به او به چشم زن ناقصی که حتی نمیتونه یه بچه معمولی رو بدون دردسر به دنیا بیاره نگاه نکردن! اما شاید حاشیه های یک مشکل کوچکتر، برای خیلی از ما اونقدر زیاد باشه که آسیب پذیری ما رو خیلی بیشتر از حد مورد انتظار اون حادثه اولیه بکنه.

به نظرتون چطور میشه همچین شرایطی رو مدیریت کرد تا آسیب کمتری ببینیم و دردش حتی بعد از حل شدن مسئله تا آخر عمر با ما نباشه؟