آخرین امتحان غریب دنیا

سلام

ماراتن امتحان جامع دیروز تموم شد و یه برگ دیگه از دفتر دانشگاه ورق خورد.

طولانی ترین امتحان غریب دنیا!

یادمه برای امتحان 4 ساعته کنکور کلی توصیه وجود داشت و تمرین که چطور 4 ساعت رو یک صندلی بنشینیم و تمرکز کنیم برای خالی کردن اطلاعات کتابایی که تو سه سال خوندیم و حالا دو تا 8 ساعت، امتحان میدی بدون حتی یه کیک و ساندیس سرجلسه یا یکی از اون توصیه ها...چون دیگه حرفه ای شدی!!!!

میگن آخرین امتحان عمرته ولی من شک دارم، چون بعیده دهه شصتی باشی و از امتحان خلاصی داشته باشی! همیشه به دوستام میگم ما برای رفتن به خانه سالمندان هم باید کنکور بدیم!!!!!!!!

اما خدا رو شکر احساس خوبی داره پشت سر گذاشتن هر کدوم از این مراحل که معنیش اینه که تلاشت جهت دار بوده و به ثمر نشسته و راهی باز کردی برای جلو رفتن...هر چند تو زمونه ای زندگی میکنیم که انقدر شرایط پیچیده و تیره و تاره که حتی در بالاترین مقطع تحصیلی از بهترین دانشگاه هم باز جلوت یه مسیر مه آلوده که نمیدونی آخرش چی در انتظارته؟! سیاهی یا سپیدی؟!!

و این مه مدتیه که داره منو اذیت میکنه...

مثل کلافی که به دست و پام پیچیده و هر چی تلاش میکنم بیشتر گره میخوره...

نمیدونم ریسک گذشتن از این جاده مه آلود به اون چیزایی که من ازشون گذشتم یا مسیرایی که هیچ وقت بهشون فکر نکردم میارزه یا نه ولی به قول دوستی من و امثال من لازم داریم بشینیم خواسته ها و آرزوها و اهدافمون رو بذاریم کنار هم و بی رو دروایسی ببینیم آیا این راه به همه اون خواسته ها جواب میداده یا به بعضیهاش جواب میده یا کلا راه رو اشتباهی اومدیم و اشتباهی شدیم؟!

تا الان احساس میکنم بخش زیادی از توقعات من تو همین جاده برآورده میشه ولی یه سری دست انداز وجود داره که سخت میکنه رسیدن به بعضی خواسته های دیگه رو...

دوستی قبل از آخرین بخش امتحان میگفت بعد از جامع دنیا برات یه رنگ دیگه میشه!

و من تصور کردم، رنگش شبیه رنگ لحظات بعد از دفاعمه ولی اصلا اون شکلی نبود...اصلا پر از احساس سبکی و پرکشیدن و در عین حال پر بودن عمق لحظه ها نبود. اون غمی که این روزها تو دلمه بازم بود...با یک سکوت ملیح رفتم کنار دوستانم، باهاشون چای خوردم و تمرین حل کردن و بحثشون رو تماشا کردم و آخر شب از دلشوره بی دلیلی که یکهو به دلم افتاده بود به مامان گفتم و به پیشنهادش با یک آرامبخش سبک خوابیدم.

فقط میخواستم خاطره امتحان جامع رو اینجا ثبت کنم ولی سر درد دلم شاید برای اولین بار تو وبلاگ باز شد!

قصد داشتم تو این پست راجع به تعجبم از نظرات دوستان تو پست قبلی بنویسم که به احتمال زیاد مینویسم. منتظر باشید...